ششصدمین

باید که تو مرا پیدا کنی,

در میانِ شعرهایم,

در میانِ حرف هایم,

درمیانِ تمامِ کلماتی که,

یک به یک ردیف می کنم!

برایِ پیدا کردنِ فقط یک قافیه!

یک قافیه از یک نگاهِ تو!

از همان نگاه اول!

از قافیه یِ همان نگاهی که مرا,

از میانِ یک دریا تنهایی به اوج رساند!

به اوج رساند تا به رویش آغوش بُگشایَم

آغوشی از جنسِ عشق

آغوشی پُر از عاشقانه هایِ تمام نشدنی

آغوشی برایِ یک شعر!

که چشمانِ تو جز شعر نیست

که این مرد را جز شاعر بودن برایِ تو,

دیگر چاره ای نیست

در میان آغوشم پناه بگیر,

پناه بگیر و این بار جوانه بزن

جوانه هایِ سبز

جوانه هایِ عشق

جوانه هایِ یک زن در میانِ سینه یِ یک کوه

که من می خواهم انتهایِ امنِ آرزوهایت باشم

و در کنارِ تو کودکی چون کوه باشم

که جوانه هایت را,

جوانه هایِ سبز و تازه ات را,

بهانه یِ عاشقانه هایم کنم

.

اردیبهشت